Πέρασε ο καιρός, πέρασαν τα χρόνια. Εμείς τα παιδιά σας μεγαλώσαμε, μεγαλώσατε και εσείς και φτάσατε στην ηλικία της τρίτης ηλικίας. Παππούς και γιαγιά γίνατε.
Και εσύ ο παππούς δούλευες μέχρι την τελευταία σου ώρα, όπως έκανες και σε όλη την ζωή εξ' άλλου. Δούλευες σκληρά εκείνα τα δύσκολα χρόνια του '50 - '60 - '70 για να έχουμε εμείς τα παιδιά σου. Μέσα στην φτώχεια ήμασταν ευτυχισμένοι. Φρόντιζες γι' αυτό μαζί με την μητέρα.
Δούλεψες σκληρά χειμώνα καλοκαίρι. Ψάρευες στα ποτάμια με χιόνια να πουλήσεις τα ψάρια για να έχουμε εμείς τετράδια, ρούχα, ζέστη στο σπίτι αλλά και το κασεράκι μας που ποτέ δεν μας έλειψε και αυτή η πολυτέλεια εκείνης της εποχής.
Το πρωί που ξυπνούσαμε τρέχαμε και ψάχναμε στην τσέπη του σακακιού σου για να βρούμε την σοκολάτα που μας έφερνες από το καφενείο.
Και η μητέρα δίπλα σου σε όλες της δυσκολίες, δουλειά , δουλειά, δουλειά. Είχε όμως και την ευθύνη του σπιτιού, ένα σπίτι που έλαμπε από καθαριότητα,αλλά και το μεγάλωμα των παιδιών να μεγαλώσουν με καλές αρχές.
Φύγατε και οι δύο τώρα και μας λείπετε πολύ. Λείπετε από όλους μας, μας λείπει η αγάπη που μας δώσατε όλα αυτά τα χρόνια.
Σας ευχαριστούμε πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου